Paciorki szklane ze zbiorów Muzeum Miejskiego Suchej Beskidzkiej

Elementem praktykowanego rytuału pogrzebowego w społecznościach łużyckich było wkładanie do grobów zróżnicowanych przedmiotów: zarówno pochodzenia miejscowego jak i tzw. importów- przedmiotów „ekskluzywnych” pochodzących z obszarów wschodnioalpejskich, północnoitalskich czy panońskich. Takim przykładem są m.in. paciorki szklane odkryte w trakcie badań archeologicznych na cmentarzysku kultury łużyckiej w Zagórzu (700-550/400 p.n.e.), które trafiły na ziemie polskie tzw. szlakiem bursztynowym z terenów Italii. Analizy rozmieszczenia paciorków w grobach wskazują, że mogły być wykorzystywane jako części wieloelementowych kolii wykonywanych w całości ze szkła lub kombinowanych- łączonych z paciorkami z innego surowca, np. z bursztynu. Były wyznacznikiem statusu społecznego i ekonomicznego, odgrywały istotną rolę zarówno w sferze profanum- w formie ozdób ,części stroju, pieniądza niemonetarnego, jak i sacrum- jako amulety, czy przedmioty używane w obrządku pogrzebowym. W Polsce znanych jest ponad 3000 paciorków szklanych z epoki brązu i wczesnej epoki żelaza (1600-750/700 p.n.e.) – 3 egzemplarze znajdują się w zbiorach Muzeum Miejskiego Suchej Beskidzkiej,można je zobaczyć na ekspozycji archeologicznej.