PARK ZAMKOWY

Od strony południowej do zamku przylega park, który tworzy integralną część z górą Jasień. Brak przekazów źródłowych uniemożliwia odtworzenie jego wyglądu za czasów rodziny Suskich i Komorowskich. Około 1708 roku Anna Wielopolska prowadząc rozbudowę zamku wiele uwagi poświęciła także jego otoczeniu. To za jej czasów park zyskał formę barokowego ogrodu w stylu francuskim z symetrycznie rozplanowanymi ścieżkami. Znaczące zmiany w kompozycji parku zaszły na początku XIX wieku, za czasów Teresy z Sułkowskich Wielopolskiej i jej syna Jana Kantego. Kanał, zamykający założenie parkowe od strony południowej, rozszerzono do rozmiarów obecnego stawu, na którym przerzucono arkadowy mostek, wprowadzając rozwiązania typowe dla angielskich parków krajobrazowych.

Staw zasilony został strumieniem, tworzącym pętlę w południowej części założenia. Park obsadzono wieloma gatunkami drzew, takimi jak platan klonolistny, dęby, lipy, klony, itp. W tym czasie, z parkiem zamkowym powiązany został las na górze Jasień. Kolejni z właścicieli obiektu, Braniccy w 2. poł. XIX wieku, zmienili wygląd parku adekwatnie do nowej mody. Nabrał on cech ogrodów w stylu angielskim z licznymi małymi mostkami. Styl ten nawiązuje do naturalnych ogrodów krajobrazowych z dominującymi wartościami: swobodą, romantyzmem oraz naturalnością.  W ciągu ostatniego dziesięciolecia na terenie parku systematycznie prowadzone są prace porządkowe i pielęgnacyjne.

Park zachował dawny charakter, gdyż rozplanowanie alejek nosi cechy stylowe, obowiązujące w pierwszej połowie XIX wieku, z typową dla tego okresu zewnętrzną alejką na obwodzie założenia, z którą łączy się przeważająca część drzewostanu. Zachowała się również środkowa partia wielkich trawników, na których wyrasta samotnie kilka drzew o charakterze pomnikowym. Najatrakcyjniejsze z nich to platan klonolistny, jesion o pędach zwisających i dąb czerwony. W ich sąsiedztwie, zwłaszcza  w okresie lipca i czerwca, można podziwiać zachwycające swoim pięknem lilie złotogłów (Lilium martagon).

Na ławkach w cieniu drzew chętnie odpoczywają mieszkańcy miasta, a także odwiedzający zespół zamkowy turyści.  Urok tego miejsca doceniają także nowożeńcy, którzy chętnie fotografują się w cieniu rozłożystych drzew.

DOMEK OGRODNIKA

Zachodnie zamknięcie parku stanowi wydłużony budynek tzw. „Domek Ogrodnika”, w którym mieści się ekspozycja etnograficzna. Budynek powstał po scaleniu dwóch odrębnych obiektów (zamieszkiwanych niegdyś przez zamkowego ogrodnika) w latach 70. tych  XX. wieku. Zbiory, zgromadzone staraniem Towarzystwa Miłośników Ziemi Suskiej, początkowo były wystawione w przyziemiu zamku, natomiast w 1996 roku, w ramach obchodów jubileuszu 100-lecia nadania praw miejskich Suchej, przeniesiono je w obecne miejsce, tworząc Izbę Regionalną. W 2010 roku weszły one w skład Działu Etnograficznego Muzeum Miejskiego Suchej Beskidzkiej.  Są one cennym przykładem kultury materialnej i duchowej, obrazującym  życie codziennie, tradycyjną kulturę materialną oraz duchową mieszkańców tych ziem: Górali Babiogórskich i Żywieckich. Można tu obejrzeć m.in.: zaaranżowane wnętrze chaty z przełomu XIX i XX wieku, z komorą i izbą mieszkalną, w których znalazły się narzędzia codziennego użytku oraz sprzęty domowe, zrekonstruowany szałas pasterski wraz z wyposażeniem, kuźnię, warsztat tkacki, narzędzia do obróbki drewna, a także przykłady wyrobów rękodzieła ludowego (m.in.: typowe dla okolic Suchej wyroby zabawkarskie) i sztuki ludowej. 

ORANŻERIA

Za czasów Branickich, a więc w 2. poł. XIX wieku, w parku zamkowym, prawdopodobnie na starszym pochodzącym z XVIII wieku założeniu budynku, wybudowano nową, neogotycką oranżerię. Przed budynkiem rozpościerał się ogród kwiatowy o układzie parterowym, z geometrycznym rozplanowaniem ścieżek i basenem na jej osi. W oranżerii Braniccy, jako zamiłowani botanicy, hodowali różne gatunki roślin egzotycznych  i cytrynat, które służba zamkowa sprzedawała na Rynku Kleparskim w Krakowie. Oranżeria jest jedynym z nielicznych przykładów neogotyku angielskiego na południu Polski. Na początku XX wieku do oranżerii dobudowana została szklarnia.